Beschrijving

Op hun nieuwe album With Skin Attached klinkt Beans & Fatback vuiger, rauwer en intenser dan ooit. Echo’s van Howlin’ Wolf, Earl King en Link Wray, gemixt met hedendaagse invloeden als Dan Auerbach, Dr John en Jack White zetten de toon.

With Skin Attached is een lyrisch manifest van een verguisd genre. De rhythm & blues. Voorloper van soul, rock ’n roll en popmuziek. Alle grote artiesten die bij een ieder in kast of laptop staan (The Beatles, Elvis Presley, Amy Winehouse, The Black Keys) vinden hun oorsprong in de rhythm & blues. Maar het moedergenre is bij het grote publiek niet zo bekend als haar kinderen. Beans & Fatback wijzen de weg op hun nieuwe plaat. With Skin Attached is geenszins een herhalingsoefening. Ook niet retro. Het geheim hierachter is gelegen in de productie. Het album is live opgenomen in de analoge Electric Monkey studio te Amsterdam. Veel galm, veel natuurlijke oversturing én in mono.Geheel naar voorbeeld van de artiesten die dit album ge’nspireerd hebben. Maar nummers als What’s A Man To Do of Use Me klinken ondanks alle eerbied voor het verleden opvallend vers. Meer bas. Meer met de borst vooruit. In de geest van de artiesten die rhythm & blues een nieuw millennium binnen smokkelden. Jack White en Dan Auerbach aan de ene kant. Wu-Tang Clan en Menahan Street Band aan de andere. Luister naar de prachtige cover van Little Ann’s Deep Shadows of de drums in Beggin en je krijgt gelijk zin om een sampler eraan te hangen.

De keuze voor mono is opvallend relevant in een tijd waarin de meeste mensen muziek tot zich nemen via luisterpalen, blogs of telefoons. Allemaal niet in stereo. Make the old days new zingt Onno in het meest poppy nummer van de plaat. Die zinsnede kan in hoofdletters op de huid van deze plaat gegraveerd worden. With Skin Attached is een trots achterkleinkind van de rhythm & blues dat luidkeels zingt met veel zin in de dag van morgen. De plaat ontstijgt bovendien de gezelligheden van recepten, wasborden of theaters en maakt van Beans & Fatback in één klap geen ‘project’ meer, maar een band. Met een geluid, een oeuvre, een toekomst en een plek in het alfabet. Ergens tussen Homer Banks en The Black Keys.